Klaas Groth toeegent
En Jung ut Heid, de harr mal
En Deern so schrecklich leev,
De harr ehr Hart verloorn an
En annern, de dor leev.
Nich jeden Deckel passt glieks
Op jeden annern Putt,
Doch keen dat jüst beleevt hett,
Den geiht dat Hart in’n Dutt.
So gung dat ok Klaas Groth mal,
He neih denn eerstmal ut
Un gung fief Johr na Fehmarn,
He müss ut Heid mal rut.
Op Fehmarn schreev he sik denn
Sien Hartpien vun de Seel,
Dor schreev he sien Gedichten,
Sien Hart wurr wedder heel.
Wi kennt jo all sien Quickborn
Un ok sien schöön Vertellen,
De warr ik mi denn glieks mal
In mien Aftheek rinstellen.
Wenn ik denn ok mal Pien heff,
Denn lees ik Groths Gedichten.
Tööv af, mien Hart, denn warrt sik
Dien Düüsternis gau lichten.
Heiko Thomsen
