Van Lübbert R. Haneborger

Siet Sofie mit hör Ollen up dat Eiland komen was, schenen hör Dagen to heet wusken to worden. So stellde se sük dat tominnsten vör. Nett as hör Büx, de dat grote dreihende Oog van de Waskmaschien körtens wall weer utspeeit harr, man heel inlopen un vööl to kört. So fehlde ok an hör Dagen hier up Langeoog ’n heel Enn, umdat d’r alltied so vööl to beleven was.

Vör twee un halv Maanten was se bovendeem noch in de eerste Klass van de grote Inselschool komen. Un siet de Dag harr se ok en neje beste Fründin. Elani un se kunnen verschedener nich wesen. Daarbi was nich blot de Naam van dat Wicht besünners. Sofie was gliek hör swarte Haar upfallen. So krullerig un so lüstig innanner verdreiht, as se dat noch nooit vördeem sehn harr.

As de ,twee neje Kinner up de Insel’ kwammen se futt in een Bank to sitten, un Sofie was heel tofree daarmit. De Wichter in hör direkte Naberskupp wassen all ’n paar Jahr oller of junger. Man Elani tellde nett as se sess Jahr, un se harr hör ok gliek inladen för de sülvigste Namiddag, up en Ies. „Man blot en lüttjet“, harr se seggt un lacht.

Elanis Vader Abud was vör acht Jahr ut Afrika komen un heel blied west, uplest up Langeoog en neje Arbeid to finnen. In sien Gesicht fullen Sofie futt de grote lachende Ogen up, man noch mehr de Mund, de heel nich uphollen kunn mit dat Lachen. Dör de Farv van sien Huud strahlden sien Tannen noch mehr, un ok de Kugels, de he van de klörige Iesblocken mit sien Tang schillen dee, schenen to lüchten, wenn he disse an sien Kunnen wiedergaff.

„Mien Vader is de beste Iesverkoper“, prahlde Elani, „un he weet immer Raad un kennt de beste Klookheiden ut sien oll Heimaat.“ So harr allens anfangen, un elke Dag dürsen sük de beid Wichter en lüttjet Ies bi de Diel ofhalen, waar Elanis Vader instellt was. Ohn, dat dat sien Baas vööl utmaken dee bi all de Urlaubers, de d’r ohn Unnerlaat Ies kopen wullen.

Sofies Vader was intüsken sien egen Baas, hier up dat Eiland. Man he harr ok sture Tieden achter sük in de grote Stadt, waar se hum bold gar nich to sehn kregen harr. Alltied muss he bi sien Firma arbeiden un verreisen un weer arbeiden – un was daarbi alltied smaler un kranker worden. Mit hör to spölen, harr he haast nooit Tied hatt. Un ok hör Moder, de van de Insel stammen dee, was nich glückelk worden in Hambörg. As se denn in d’ leste Harvst to Besöök bi hör Oma un Opa up Langeoog west wassen, harren se all tosamen överleggt, of dat nich ok anners kunn. Vör söven Maant harr hör Vader sien Café openmaakt un versörgde smörgens mit sien egen Backovend bito noch vööl Hotels un Ferienhusen mit Backwark. Un hör Moder greep Oma un Opa gehörig bi de hör Ferienwohnungen unner d’ Arms.

Dat gaff Sofie un Elani gliek na de Huusupgaven ’n paar freje Stünnen, Stünnen för neje Aventüren, so as se seen. Un mit hör lüttje Raden fuhren se hen un weerdenn van een Enn na ’t anner van dat Eiland. Överall gaff dat wat uttofinnen of to beleven. Un so vööl Weer as hier was Sofie nooit ehrder tomöötkomen.

Annerlestens was dat daarbi ok maal gefahrelk worden. Sofies Moder harr hör noch wahrschaut, man se harren nich up hör höört un wassen ’n heel Enn na Oosten radelt. Dat was ok noch goodgahn, un se wassen up ’n lüttjen holten Utsichtstoorn klautert un harren sük wied umkeken. Man up de Tour torügg was dat hanniger düster worden as se dochen, un de eerste Harvststörm harr hör sien quaad Visage wiest. De Wind snee as ’n Pietsk dör de Lücht. Un de lüttje Regendrüppen daar bito stoken hör nett as lüttje Nadels in Gesicht un Hannen. Do harren se dat bannig mit de Nood kregen, wassen achter en dicke Busk kropen un weren düchtig anfangen to brullen in hör Schuul.

Mit ’n Maal wassen d’r Autolüchten up hör daalkomen, un se harren hör Namen ropen höört dör de Störm. Uplest was Opa hör mit sien Taskenlamp tomööt komen, un tosamen mit dat Füürwehrauto wassen se all weer na Huus fahren. Wat good, dat Opa smiddags slumps mithöört harr, waar se hen wullt harren. Moder, Vader un ok Abud harren Halswark, um allens unner ’t Dack to kriegen un so nich maal ahnt, dat se doch loszuckelt wassen.

Umdat se Opa danken wullen, dat he hör ut dat Unweer reddt harr, dochen Sofie un Elani över en besünner Geschenk för sien Gebuursdag na. Vööl Geld harren se nich in hör lüttje Knippkes, man Elani meende, dat dat daar ok nich immer up an kwamm. Eerst maalden se beid, so good as se nur kunnen, en heel mooi Bild van Opa, un Sofies Moder harr noch twee Billerrahms över, waarin se de Biller fein faten kunnen. Denn harren se noch de Idee, för Opa dree Goodschiens to schrieven. Man dat was noch nich besünners genoog.

Daarum froog Elani hör Vader. Abud doch daarover kört na un haalde denn en dickerde Stück Papier ut dat Büro van sien Baas. Dat sullen se anmalen un drögen laten un van Strand de beid mooiste Mussels halen, de se blot finnen kunnen. Een Dag later brochen de beid Wichter hum dat bemaalde Bladd un ok noch de Mussels. He greep na en Pottlood un Lineal, na en Scheer un na de Liem, un binnen van en Vördelstünn harr he de feinste papiern Döös ut dat dicke Bladd förmt. Daarin leggde he de Musselschillen, un denn snee he noch twee lüttje Papieren un flüsterde sien Dochter in ’t Ohr, wat se daarup schrieven sull. Achterna stook he de follden Zedels in de Mussels un sloot de Decksel.

Denn kwamm Opas 69. Gebuursdag un he kreeg de papiern Döös in sien Hannen leggt. Unner de grote Ogen van Sofie un Elani mook Opa de Schachtel heel vörsichtig open. Denn leesde he de twee Worden „Tied“ un „Gesundheid“, de up de lüttje Zedels schreven stunnen. „Mien Pa seggt immer“, verklaarde Elani, „dat de Lüü van hier de Uhr hebben, man dat wi Afrikaners de Tied hebben. Un mehr as Tied un Gesundheid kann man en Minske nich wünsken: För allens anners muss he sülven sörgen.“ Hierup leep en lüttje Traan dör Opas Gesicht, man he see mit en Lachen: „To disse Fründin kann ik di blot graleren, Sofie: Van hör kannst du noch vööl lehren.“ Un denn sloot he de beid Wichter in sien Arms.

Zeichnung: Bild von Süleyman Akbulut auf Pixabay