Wunschkinner / 2020 (Laura – boren 1990)
Bald dree Weken sitt Laura nu al so in sik kehrt in ‘e Stuuv rüm, Dag för Dag – af den Momang, as se de Wohrheit gewohr worrn is. In’n Goorn speelt ehr beiden Deerns blangen den Stickelbeerstruuk. Dor staht dat hölten Speelhuus, de Schaukel un de Rutsch un blangenbi ok noch en Sandkist – allens, wat Kinner geern hebbt. De beiden hebbt jümehr Poppen un Teddys na buten bröcht un speelt Mudder, Vadder un Kind. Se lacht un krakeelt üm de Wett. Man jümehr Mudder hört dat Kinnerlachen nich, ok wenn dat Stuvenfinster op Kipp steiht. Se hett överhaupt keen Moot un Drifft mehr. Freuher wöör se jeden Dingsdag na ‘n Chor gahn oder harr sik in ‘e Week mal mit ehr Fründin in ‘e Iesdeel drapen oder se güng to’n Geboorsdag von ‘e Navers. Un nu? Nix maakt ehr mehr Freid, nich dat Kaukenbaken un Etenkoken, nich dat Krimilesen – sülvst dat Spelen mit ehr Tweeschens nich. De hebbt dat ok al mitkregen, jichtenwat is mit de Öllern los un de beiden könnt gor nich begriepen, dat jümehr Mama nich mehr so vergnöögt is, sünnern meisttiets gediegen ut ‘t Finster kieken oder wenen deit. Opletzt sünd de beiden meist ‘n beten bang vör de egene Mudder. Un de – de grüvelt den ganzen Dag!
Jümehr Leven wöör de letzten Johren schöön ween, so as sik dat anner Lüüd villicht wünschen doot. Wenn de Morten seht, de sien Fro betüdeln deit, sik för ehr Saken intresseert un mit de Kinner speelt un dit un dat maken deit. Un ok wenn se Laura seht, de nich blots för Kind un Kegel to hebben is, sünnern ok wat anners in’n Kopp hett. Se hölpt ole Navers – in ‘e Karkengemeen un sogor in ‘e Kledaasch-Utgaff in ‘e Kreisstadt. Beide Ehlüüd hebbt gode Arbeitssteden, he as Beamter op ‘n Amt un se halfdaags in en Büro, woneem se Stüerverkloren torechtmaakt. Dorto noch twee seute Kinner, plitsch un drollig. Man nu schall dat all ut un vörbi ween. Fragen över Fragen kreist in Lauras Kopp rüm. Wat schall ut de beiden Deerns warrn? Un wat schall ut dat Huus warrn, dat se vör teihn Johren baut hebbt? Wenn se nich mehr arbeiten kann, denn kann de Kredit nich afbetahlt warrn. De Gedanken jaagt dör ehrn Kopp. Dat tucker heftig in’n Bregenkassen. An Konzentreeren is nich to dinken. Man se mutt allens op de Reeg kriegen, dorüm is ‘t beter, wenn se allens opschrieven warrt. Mit schleppen Schritt geiht se in ‘e Afstellkammer neben de Stuuv. Dat is so ’ne Oort “Büro”. Dor staht twee Schrievdischen, en Schrank mit all dat ole Tüüch, dat man noch nich wegsmieten mag, en oolt Sofa un en Kiekkassen. Laura sett sik daal, maakt den Computer an un fangt an to schrieven. Allens de Reeg na. Wat is dat Problem? Wat gifft dat to bedinken? Welkeen Weg köönt se gahn? Se is täämlich bedröövt un in ehr Buuk maakt sik en asig Geföhl breet.
Twee feine Kinner hebbt se un ehr Mann. Wunschkinner! De Deerns gaht in ‘e eerste Klass von ‘e Grundschool, sünd flietig un klook, maakt grote Freid. Annere Öllern treckt Tweeschens meist gliek an. Gräsig! Ehr Deerns schüllt sik ganz egen entwickeln, ok bi’t Tüüch. Un de twee hebbt ok al jümehrn egen Kopp. Dat is nich jümmer licht. Man allens löppt wunnerbor – mit de Kinner, mit ‘t Huus, mit de Arbeit un nu schull noch so ‘n lütten Racker dortokamen. De Ehlüüd harrn dat mit de eersten beiden Kinner so laten wullt, man denn harrn se sik doch noch op wat Lütts instellt un sik op dat drütte Wunschkind freit. Eerst harrn se nich weeten wullt, wat ‘t warrt. Laura wöör sik mit Morten eenig – egal, wat dor bi de Geboort rutkamen warrt, se wöörn sik över dat Kind freien. Man in’n Geheemen wünschen sik beide en Jung un dat vertellen se sik denn ok an en Avend.
“Mien Seute, wat meenst du, wullt du di nich doch mal ünnersöken laten? Denn warrt wi gewohr, dat wi nu en Jung kriegt”, harr Morten meent.
“Un wat is, wenn rutkummt, dat is woller en Deern?”
“Egol, wat an’t Enn bi de Ünnersöken – un bi di – rutkamen warrt, wi freit us över dat Kind. Dat hebbt wi denn nipp un nau so geern as us Iris un Siri. Un wenn dat wohrhatig woller en Deern is, köönt wi överlegen, ob wi noch en Versöök maken wüllt,” slöög he vör un smuuster. Poor Daag later lööt se denn allens ünnersöken, un de beiden Ehlüüd wören täämlich neeschierig un hibbelig. Man as jüm mitdeelt wöör, wat bi de Ünnersöken rutsuert wöör, do wöör dat as en Donnerslag: Trisomie 21! Dat jümehr Kind wohrhaftig en Jung is, dat güng meist ünner. Wat harrn se verkehrt maakt? Laura wöör eerst dörtig, smök nich, drünk kuum Alkohol un harr al twee gesunne Kinner kregen, se hör nich jüst to en Risikogrupp. Verkehrt harr se woll nix maakt, dat passeer manchmol so. Laura hett blots noch doran dinken kunnt, wat op jüm tokamen warrt. Dree Weken weet se nu al, dat de lüttje Jung in ehrn Buuk dat Down-Syndrom hett. Schafft se dat, en behinnert Kind groottoteihn? Keeneen kunn jüm hölpen? Lauras Öllern wiss nich, de levt wieter weg.
Wat is dat för’n Pulterei? Laura hört de Tweeschens in ‘e Köök rümpütschern. Een vun ‘e Deerns fraagt vörsichtig an ‘e Döör: “Mama, dröfft wi us en Schiev Broot mit Marmelaad opsmeern?”
Laura nickköppt un dreiht sik woller üm. Se stiert na buten, denn antert se: “Ja, maakt jo wat to eten … un in’n Keller steiht de Kist mit Appelsaff.” Ob en Kind mit Down-Syndrom sik ok woll en Botterbroot maken kunn, sik alleen waschen un Tüüch antrecken kunn, jichtenswann mit ‘n Bus föhren oder ‘n beten lesen kunn. Könnt Morten un se dat lüttje Wesen so wiet bringen, dat dat sülvststännig dör’t Leven gahn kann? Kann so en behinnerten Minsch, wenn de oolt nauch is, överhaupt alleen leven? Wat is, wenn se as Öllern nich mehr op ‘e Welt sünd, wer kümmert sik denn um jümehrn Jung? Mööt Iris un Siri em denn versorgen? Wat bedüert dat nahst för de beiden Swestern? Warrt de dat allens schaffen?
“Mama, kannst du us de Buddel opmaken?”, kummt en Fraag.
“Geev mal her.” Laura dreiht den Deckel rünner un gifft em mit de Saffbuddel trüch.
“Köönt wi dat Broot un den Saff mit na buten nehmen?” Laura nickköppt woller un strickelt sik över den Buuk.
As Morten vör ‘n poor Daag meent hett, letzten Enns mutt se as Mudder bestimmen, ob se sik dat totroen warrt, en behinnert Kind to kriegen, dor is se heel un deel vergrellt woorn un hett rümschreet, dat dat lütt Minschenkind doch woll ok sien Kind wöör. Wo denn sien Verantwoorden bleev? Worüm se dat alleen besluten schull. Den ganzen Avend hett se schimpt un schimpt. Un weent.
“Laura, mien Leefste, hör doch to. Nehmt wi blots mal an, ik will den Jung, aver du nich, denn kann ik di doch nich dwingen, dat Kind op ‘e Welt to bringen. Un annersrüm kann ik di ok nich dwingen, dat Kind wegmaken to laten, wenn du dat hebben wüllst. Egol, wat du besluten deist, ik mutt dat annehmen. Dorbi will ik mi nich vör de Verantwoorden wegducken, denn de ole Spröök ‘Wat de Mudder bit an’t Hart geiht, geiht den Vader nich mal bit an ‘t Knee!’, de is blööd un nich wohr. Wi staht dat tosamen dör! So oder so! Na kloor is dat ok mien Saak un ik griep di bi allens ünner ‘e Arms. Wi deelt uns de Arbeit so as nu ok,” hett Morten op sien Froo insnackt. Liekers wull Laura to’n Sluss nipp un nau weten: “Wat wullt du?” Morten hett ehr trurig ankeken un blots mit sien Schullern tuckt.
All de Lüüd in’n Dörp weet nu bilütten, dat bi Laura dat drütte Kind ünnerwegens is. Wenn se sik vörstellt, se lett dat Kind wegmaken, un de Lüüd in Dörp fragt achteran, wat los ween is, denn kann se seggen, se hett en Fehlgeboort hatt, de Lüüd weet ja nich, dat dat Kind Trisomie 21 hatt hett. Man harr se denn nich bit to ehr Levensenn en slecht Geweten? Woans kunn se na en Afbruch wieter in ‘e Karkengemeen mitarbeiten? Goot, de wöörn evangelisch, man dennoch. Hüchel se dor nich? Dröff se över Leven un Dood bestimmen? Op de annere Siet hett se so veel Angst vör dat, wat mit en behinnert Kind op ehr un ehre Familie tokamen kunn, dat se kuum noch Luft kriggt. Seker, wenn de Lüüd in’t Dörp gewohr warrt, wat dat mit dat drütte Kind op sik hett, denn seggt vele gewiss, se wöörn jüm hölpen. Mag wenn, villicht in’t eerste Johr oder ok noch ‘n beten länger. Un denn?
Wenn se dat Kind utdregen deit, denn mutt se sik op Hölp verlaten können. Nich blots so ‘n poor Maanden lang. Dör kööm Laura en Idee. Schull se an’n nächsten Sünndag villicht mal in ‘e Kark an’n Enn vun’n Gottesdeenst opstahn un lutt rutropen: “Leve Gemeen, wie ji seker al weet un ok al seen könnt, krieg ik en Kind, us drüttet Kind. Mien Mann uni k freit us düchtig, denn na us twee Deerns kummt nu en Jung achteran. De Herrgott maakt us en groot Geschenk! Man he stellt us ok op en Proov, denn us lüttje Jung hett dat Down-Syndrom. Dat weet wi nu al, aver wat dat to bedüden hett, weet wi noch nich. Man eens weet wi, op us kummt wat to, dat wi villicht nich alleen hinkriegen köönt un dorüm fraag ik jo, köönt ji us to Siet stahn? Köönt ji us hölpen, wenn us Nerven villicht mal blank liggen warrt un us Knööv swinnen doot? Morten un ik wüllt dat Kind woll geern hebben, man wi weet nich, ob wi dat hinkriegt. En afrikoonsch Sprichwoort seggt ‘Um ein Kind aufzuziehen, braucht es ein ganzes Dorf.’ Leve Lüüd, dat mach al för en gesund Kind gellen, man eerst recht för en Kind, dat ‘n beten anners is, as de annern. Wi bruukt Hölp! Wüllt un köönt ji us dorbi hölpen?” Kunn een sowat fragen? Wöörn de Lüüd nich seggen, dat is doch joon Problem, wat hebbt wi dormit to doon? Oh nee, wat schull se blots maaken? Ehr Blick wannert na ünnen. De Buuk is al ‘n beten prall. Beide Hannen strockelt doröver. Wöör se ehrn Jung evenso leev hebben as ehr Deerns? Kunnen se un ehr Mann dat Kind bewohren vör Trietzeree un fiese Spröök? Tranen loopt över Lauras Gesicht.
Güstern hett Morten överleggt, wat dat villicht beter wöör, wenn se dat Kind nich kriegen wöörn. Se kunnen ja nochmal probeern, dat Laura woller schwanger wöör. He hett sien Froo in den Momang ganz leevtallig in sien Arms nahmen. Se hett swegen, hett em nich seggen mücht, dat se Angst hett, na ‘n Afbruch keen Kinner mehr kriegen to können – wiel dat denn so as ‘n Straf vun Gott kamen dee. Wenn se dat Kind bekamen wöör, bleev Morten denn op ‘e Duer bi sien Familie? Oder güng de Leevde an so veel Problemen kaputt? Kunnen se jümehr Leevde bewohren? Bi all de vele Arbeit un den Stress? Oder müss se jichtenswann alleen mit allens fardig warrn? Stünn se denn mit de beiden Deerns, den behinnerten Jung un en Barg Schullen un villicht ohn Arbeit dor? Noch vör en poor Weken harrn Laura un Morten sik versekert: Egol, wat an’t Enn warrt, se wöörn sik över dat Wunschkind freien. Doch wo bleev nu de Freid? Se föhlt im Momang blots Angst, heel grote Angst. Woans warrt annere Froons mit so en Schicksol fardig? Keeneen nimmt jüm de Twiefel? Meistentiets is man mit de Entscheden alleen.
Mit eenmol mutt Laura an dat dinken, wat man över ehr Uroma Anna vertellt harr. De harr ‘t ok nich licht hatt un wöör in ehr Leven twoors en vigelienschen Weg gahn, harr aver jümmer maakt, wat se wull …
